Al een poosje loop ik met het idee rond om via Frankrijk, door Ierland te fietsen. Over te steken naar Schotland en door Engeland terug te fietsen naar huis. Ik denk daar zo’n maand voor nodig te zijn. Ik roep dan heel hard tegen mezelf “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.” (Pipi Langkous?) Ook heb ik het tegen een goede vriendin gezegd. Zij is mijn held (ze zal zichzelf niet zo noemen) want zij heeft heel vaak de Nijmeegse 4daagse gelopen. En ook heeft ze de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella gelopen. Het uitspreken van de intentie aan mijn vriendin (gewoon doen! Zegt ze) en de uitspraak van Pipi Langkous zijn helpend. Maar zo makkelijk zit ik niet in elkaar. Ik zie beren op de weg. In mijn coaching praktijk heb ik dit voor mijzelf zo opgesteld. Voor een ander kan dit er weer heel anders uitzien.
Je ziet het heen en weer gaande proces Zo zegt mijn vrouw bijvoorbeeld:” Een maand is mij veel te lang, is een week niet lang genoeg?” Wat doet dat dan met mijn motivatie? En hoe ga ik daar dan mee om? Ga ik dat dan maar niet doen? Ga ik een week? Dan maar met de auto ?
Dit lijkt een overzichtelijk proces. Maar er zijn ook onbewuste processen die een rol spelen. En die vaak lastig op het spoor te komen zijn. Waarom we niet doen wat we (diep van binnen) wel willen doen. Onszelf saboteren. En waar we geen inzicht in hebben. Een voorbeeld hiervan is onzichtbare loyaliteit. Aan de hand van bijvoorbeeld de vraag: “Ga ik een studie volgen of niet?” Kan ik dit laten zien aan de hand van een fictief voorbeeld :
Barbara heeft een passie voor dieren. Ze wil dierenarts worden. Waar ze tegen aanloopt is dat ze zichzelf “niet goed genoeg ” vindt om deze studie te volgen. In een gesprek over haar voorgeschiedenis blijkt dat haar moeder niet heeft kunnen studeren omdat de ouders van haar moeder (de opa en oma van Barbara) hun dochter “niet goed genoeg “vonden om te studeren.
In een opstelling zou dit er zo uit kunnen zien.
Het zwarte schadeteken bij de moeder staat voor het vroeger niet hebben kunnen volgen van een studie. De schatkist staat voor de studie. Zowel die van moeder als die van dochter. De kleine poppetjes (de kleintjes) vertegenwoordigen het innerlijke kind met hun geschiedenis en ervaringen. Het stokje maakt dat moeder afgesneden is van de studie, die ze wilde volgen. Als gevolg van het onvermogen van haar ouders om haar te geven wat ze nodig had. Het gevolg hiervan is dat in haar loyaliteit naar moeder ook Barbara (onbewust!) geen studie wil volgen. Barbara snijdt zich af van haar schatkist. Ze heeft geen zicht op de studie omdat ze haar moeder ziet zitten. En ze onzichtbaar loyaal is.
Liever afgesneden van haar schatkist (de studie voor dierenarts) dan de pijn van die het haar doet dat ze deloyaal/ontrouw wordt naar haar moeder. Niet het snijden doet zo’n pijn maar het afgesneden zijn. (Dichteres Vasalis). Het “snijden” in haar studie doet Barbara minder pijn dan het afgesneden van haar moeder. Zo neemt ze onbewust de pijn van haar moeder over.
In deze opstelling wordt Barbara zich bewust van wat haar tegenhoudt. Dit inzicht is al genoeg. Een gesprek tussen Barbara en haar moeder zou nog een extra dimensie kunnen geven.
Niet het snijden doet zo’n pijn maar het afgesneden zijn. (Dichteres Vasalis).
Ik wil graag naar Ierland, een eiland. Ook heb ik verschillende eilanden bij Schotland bezocht. Ik weet niet wat me zo aantrekt aan een eiland. Ik weet wel dat ik geen eiland ben. Het is het contact met mensen dat ik zo nodig ben. En ja, relaties kunnen je leven behoorlijk verstoren om niet te zeggen kapot maken. Dat is ook mijn werkelijkheid. Mijn twee voeten op de aarde. Mijn ervaring als coach en als mens. En tegelijk wil ik daar niet in blijven hangen. Ik voel me gelukkig door ander(en) zonder wie ik er ook niet ben. Voor ons diepste besef van wie wij zijn, zijn we afhankelijk van anderen.
We kunnen behoorlijk zelfstandig zijn maar we zijn afhankelijke wezens. En die afhankelijkheid is geen zwakte. Als we denken dat we alle geluk, liefde en veiligheid in onze eigen bubbel zullen vinden, verliezen we ons vermogen tot liefhebben. En daarmee onszelf. Red mij niet van incompleetheid, liefde en kwetsbaarheid. Ik kan mij volledig vinden in woorden van schrijver Jan Drost :
Als ik wakker lig in de donkere nacht, houd ik mij vast aan de gedachte dat er mensen zijn die mij vasthouden en dat er mensen zijn die ik moet vasthouden. Dat is het weefsel waarvan ik ben gemaakt, en de deken waaronder ik rustig kan slapen. Iets anders geloof ik niet. (Jan Drost -Als de liefde voorbij is.)
Het vasthouden komt terug in het voor mij prachtige lied van De Dijk/ Salomon Burke. Hold on tight
Kijk hier de video op You Tube.
Niet het snijden doet zo’n pijn maar het afgesneden zijn. (Dichteres Vasalis)
Voel jij je afgesneden van jezelf en/ of je relaties? Of hebben zij zich van jou afgesneden? Als je eens wilt onderzoeken hoe jouw opvoeding en geschiedenis zich ontwikkeld heeft. Je bent welkom voor Coffee, Cake & Coaching.