De Hongaars-Amerikaanse psychiater, Iván Böszörményi-Nagy (Boedapest, 19 mei 1920 – Glenside (Pennsylvania), 28 januari 2007) geldt als de grondlegger van de contextuele therapie. De ‘context’ is de relatie tussen mensen en de betekenis die mensen aan elkaar in de relatie geven. Volgens de interpretatie van Nagy staan de verhoudingen in een dynamische balans van geven en ontvangen, tussen de elkaar opvolgende generaties centraal. Dat maakt dat deze vorm van hulpverlening uniek is en daardoor is dit geen vorm van gezinstherapie of psychologie. Als basis dient de filosofie van Martin Buber, waarin verbondenheid en dialoog kernwoorden zijn. Het ik-gij (ich-du) begrip betekent in wezen dat de mens pas tot mens wordt als hij in relatie treedt met de ander en daarmee een werkelijke dialoog aangaat. De mens is geen mens zonder de ander.
Gestrand op een onbewoond eiland praat Chuck Nolan (Tom Hanks) in de film Cast Away tegen de volleybal, “Mr. Wilson”. Deze volleybal heeft hij een “menselijke” gezicht gegeven. Mr. Wilson is voor hem “de ander” in de relatie, Daarnaast houdt ook de gedachten aan zijn verloofde thuis, hem op de been. Ook Chuck Nolan kan niet zonder relatie, tegen het eind van de film raakt hij “Mr. Wilson” kwijt, waar hij grote moeite mee heeft.
Nagy breidt het denken van Martin Buber uit door de relatie niet (alleen) tussen twee mensen te laten plaatsvinden maar juist door de opvolgende generaties er bij te betrekken. Door aan de ander te geven, door zorg te dragen en verantwoordelijk te zijn voor de ander, met name voor de eigen ouders en kinderen, wordt de mens echt vrij en ontvangt hij dus zelf. Door de verbondenheid aan te gaan ontstaat er ruimte om te worden wie je bent. Door de belangen van de ander in het oog te houden, (gepast te geven) kan de mens vertrouwen verdienen, dit geeft aanspraak op erkenning van de ander. Daarbij is erkenning niet hetzelfde als waardering. Alleen al de poging om te geven, daarin actief te zijn, kan al als “helend” worden ervaren